Qua tijd (inter- en intratemporaal) is het wat ingewikkelder om te bedenken welke vorm van een adaptatie een werk is dan bij de andere vormen. Je kan namelijk naar drie verschillende tijden kijken. Allereerst is er de tijd waarin het stuk afspeelt. Daarnaast heb je de tijd waarin het stuk is geschreven. Tot slot heb je de tijd die geïnsinueerd wordt door de setting (denk aan decor en kostuums) van het stuk. Zo heb je het toneelstuk Women of Troy, dit stuk speelt in de Trojaanse oorlog, maar de kostuums komen uit de jaren ‘40, wat de Tweede Wereldoorlog in plaats van de Trojaanse oorlog suggereert. Qua tijd waarin het stuk afspeelt is het stuk intratemporeel, het speelt allebei in de Trojaanse oorlog, maar qua setting is het stuk intertemporeel, het lijkt immers de Tweede Wereldoorlog in plaats van de Trojaanse oorlog.

Verder zijn er, naast de standaardvormen uit de tabel, nog een aantal speciale vormen vormen van adaptaties. Qua tijd heb je er twee. Als een stuk zo goed mogelijk wordt nagemaakt zoals het in het origineel was heet het een reconstructie. Als je een oud stuk naar de moderne tijd brengt heet dat een actualisatie. Qua taal heb je ook nog intersemiotische adaptaties, dit zijn adaptaties tussen twee verschillende vormen, zoals van gesproken taal naar gebarentaal. Dit gebeurt bijvoorbeeld in Deaf West’s productie van Spring Awakening.